DE TOPMAN GAAT
‘Wie is dat daar’ ‘Ik weet het niet’
‘Je werkt hier toch al twintig jaar’
‘Nee, geen idee’ Een goochelaar
vermaakt de rij. Dapper lacht de pensionaris.
Zichzelf verzilverd op kantoor,
braaf de boodschap uitgedragen,
voor elke dag een fijn bedrag,
maar steeds vaker toch gedacht:
mijn bank bewaart verloren tijd,
mijn leven, opgepot voor later,
als mijn dagen zijn geteld,
dagen die per maand, per jaar
telkens trager gaan verstrijken.
Mijzelf verzilverd tot bezit,
ik ben er voor gestorven,
langzaam, lang niet helemaal,
maar voor wat ik heb verworven
is steeds ook iets verdwenen
één cel per cent, wat zou het zijn?
Hoeveel seconden kost een ton?
Geld is wat is uitgesteld. Bevroren verlangen,
verdrongen dromen vertaald in getallen,
geld is ingehouden adem, lucht bewaard voor later,
en ieder hoopt zichzelf ooit terug te kopen.
Maar wie dán leeft, is niet dezelfde die tóen zorgde.
wie dacht aan morgen en een gouden oude dag,
bereikt de eindstreep als een ander. Verzilverd,
maar ook grijzer. Bevrijd, maar ook getekend door de tijd.
Hij weet nog wie hij is geweest, hoewel veel geest
op weg naar hier geworden is tot stof. Een anonymus
zingt zijn lof, en weer een ánder pakt zijn hand.
Die rij streelt toch zijn ijdelheid. Is hij wel zo anders?
Hij smeet zijn ketens weg, maar kan hij ze vergeten? Ze
waren door hemzelf gesmeed, een zware last,
maar bron van trots. Hoe voelt het om geen berg te zijn?
Een losse rots, nog even sterk maar minder hoog.
Na jaren van de top gerold. Het vallen was gewichtloos,
een verademing. De landing in de leegte even vreemd.
Het harnas zit nog in de huid, de nek voelt naakt,
zo zonder das. Hoe wérkt dat ook alweer, zo’n fiets?
Herken je nog je eigen stem, als de woorden
niet meer dwingen? Leert een generaal nog zingen?
Justus van Oel
Gedicht is op 17-8-2015 op LinkedIn gepubliceerd, maar het gedicht bestaat dacht ik al bijna 20 jaar en was aanvankelijk te vinden op zijn eigen website.
